Ik krijg regelmatig de vraag hoe mijn eigen tuin van de buren er eigenlijk uitziet.
Tijd voor een tipje van de sluier.
Mijn eigen tuin ligt op zanderige grond en wordt omringd door hoge bomen.
Een deel van de tuin grenst aan de bosrand, waar in de borders een dikke gecomposteerde bladlaag ligt. Het resultaat van 50 jaar bladval. Een fijne basis om te kunnen experimenteren met zoveel mogelijk, inheemse schaduwplanten en heesters. In het zonnige deel van de tuin staan meer exotische (niet-inheemse) bloemen, heesters en bomen.
Klimaatbestendig
We hebben weinig verharding in de tuin. Er slingert van voor naar achter in de tuin een bospad van houtsnippers. Dat pad verversen we elke twee jaar omdat de snippers composteren. Na de verbouwing en het uitgraven van de wadi zaten we met een flinke verzameling keien en keitjes. Een deel van de keitjes hebben we gebruikt voor de bodem van de wadi. Van een deel van de grotere keien zijn smalle tuinpaadjes gemaakt.
Een terras hebben we niet. De tuinstoelen staan in het gras zodat we met de schaduw mee kunnen draaien.
In mijn eigen tuin probeer ik zoveel mogelijk materiaal te hergebruiken. Van het hout van drie gekapte bomen lieten we planken zagen waar we een gastenverblijf van gebouwd hebben. Als erfafscheiding hebben we een takkenril gemaakt. Opgebouwd van het snoeiafval uit de tuin. Er klimmen een druif, kamperfoelies, en een vrolijk, geel-bloeiende Clematis tibetana tangutica tegenaan.
Het regenwater van de overkapping vangen we op in een IBC-container. Zo hebben we 1000 liter water tot onze beschikking mocht dat nodig zijn. Bijvoorbeeld voor de groendaken op ons huis en gastenverblijf, die we besproeien als het lang erg droog weer blijft.
Het regenwater van ons huis gaat rechtstreeks de wadi in. Zo verdwijnt het water vrij snel in de bodem én ontlasten we het riool. De wadi is ingeplant met bloemen, varens en siergrassen.
Dit is mijn eigen tuin van de buren.